14/9/15

MAXÍN




Lévasme cara adentro
e gústame non ser unha extranxeira
na túa casa.
Lévasme na segunda escoita, abstraída.
Non quedan folgos
na miña praza
para facer xuizos sumarios
no desencanto das nais.
Non quedan,
naquelas urxencias convulsas
de Mafaldas con_testas
pedindo estragar a sopa
na ausencia de Panero.
Non quedan.
Non quedan,
para xogar ao ultraxe
de estar aberta en canal
exposta a tódas as olladas asasiñas
do dictador.
Eu non quero pensar. E penso.
Perdoa, non quero.
Non quero sufrir máis
na miña obsesión
de non acougar nas cousas, "the things".
Alghén perdoa
nesta impostura de honestidade?
Non importa. Importa.
Non quero, perdoa, quérote ben.
Os condenados a sofrir
gozan da súa liberdade nas horas previas.
Lévasme cara adentro.
Non vou ser executada no meu maxín. Non.
É unha concesión do tempo. Tempo ao tempo.
Vou cara adentro. Non vou.
Non quero ter a mordaza
e, pola liberdade, carguei nas costas.
Non quero,
que me leven os tricornios.
Vou cara adentro.
Sentín. Non sinto.
Sentín disonantes latexos
nas cinchas aprehendidas ás cadeiras
e tireime pola borda nun soplo curto de amor. Esfumei.
Non quero quedar nesta fosa irreparable,
no terreo calificado dos ósos eslabóns.
Hai tempo asumín
o meu bautismo de sangue,
sangue derramada nos choros,
nas crónicas de nadie,
na ollada do outro.
Non foi a mín, non foi premeditado.
Seino.
Non quero morrer de soedade.
O neno tiña razón.
Lévasme cara adentro.
Vou?
No meu maxín, non vou.
Lévasme a amizade?
Vou.


ESTHER FERRER MOLINERO

AVANTE



Estatuas marmóreas
d'abanos alados
nas luces.
Figuras sonrintes.
Enrugas nos surcos,
susurros nos fados.
Doces voces
nos ecos,
dos hados.


ESTHER FERRER MOLINERO

EXPRESIONISMO




El hipster de cabeza lánguida
cesó en sus alucinaciones
y Allen descansó
en el poeta desdoblado.
Locuras apiladas,
celulares y gusanos.
Y AllenGin inspiró engullendo lanzas
en gargantas crispadas
de aullidos rotos por la agonía.
Y comenzó a ver pupilas verdes
y ojos rojos sangrantes
de dolor y ausencia
con cabezas temblorosas
Implorando descanso.


ESTHER FERRER MOLINERO

MUERTE




La muerte nunca la miró, antes de morir
porque sus brazos sabían a otra.
Esperaba el sacrificio tortuoso
o un suicidio estrangulado
en las bocas infectadas de calor.
Salado llanto discurren,
las mejillas afeitadas.
Gotean noches de bruma zalamera.
Cuando la sangre bulle, a borbotones
y refresca la mente, en la mañana,
la paciencia grita niña
y se levanta del nicho de los hombres
para cantar nanas de domingo.

La muerte la miró, antes de morir
y soñar eternamente entre sus manos.


ESTHER FERRER MOLINERO

IMÁGENES INEXISTENTES




Me he levantado extraviada.
Con las cuencas perdidas
en lagunas durmientes
de pupilas rotas.
Dosis heridas
que inspiran versos,
escritos sufrientes,
martirios.
Cafés amargos
flotan en nubes sedosas.
Danzas ardientes
abrazan regazos fingidos.
He reposado
los días mellados,
en calendarios rojos.
Las mareas sagradas
ungidas de ungüentos
me susurran cantos apócrifos,
construyen estatuas sirenas
que emergen en las bocas.
Hoy, he recordado,
las ganas de soñar
en baúles de alcanfor.
Hoy, he recordado,
la desidia del adiós.


ESTHER FERRER MOLINERO

POE



Agarimos
e inquedos amigos.
Carraxe na raiba,
acougo,
nas augas mornas.
Latexos,
nos velos de sangue
das insurxencias.
Memoria do poema
que medra...
na loita das loitas.

ESTHER FERRER MOLINERO