PESTANEXOS

Atrapei nos ollos cegos
o suspenso pestanexo
dun voo equidistante.
Deixei a lentitude, a carencia,
a sonrisa cravada no xeo,
a desolación,
a frialdade.
Respirei o futuro
no hálito do tenro.
A laxitude.
Na xanela, a fráxil emoción.
No descanso,
ocos tristes.
No sentir, beizos derrubados
que amosan á vida núa.


Esther Ferrer Molinero