MUSA

Morar na densidade
aterecida de xeo.
Vixía do lento manifesto
das esquerdas.
Compañeira,
na tormenta de agullas enfiladas.
Viaxeira,
nos picos da placenta estalactita
no (a)zucre escarmentado.
Ficar,
na tona esbrancuxada,
nos cumios das burbullas,
no nacemento.

Mirar aos ollos tristes
debuxar soños
na musse da terra virxen.
Vagar nos ocos espumosos
dos rebumbios e silenzos.
Zoar coa mar bravía
nas palas da falúa
que vai pola corrente.
Encallar nos sentimentos,
coa inxenuidade dun lactante.

Nadar, lacrimosa.
Emerxer na marea
cun canto aletargado.

Esther Ferrer Molinero