CANTIGAS LINDAS DO NADAL

Ollarmos,
na alborada,
nun anaco desfeito
suspenso de éter.
Sentirmos
coma cinzas do ar.
Infinitas.
Ausentes.
Concentradas.
Nas estrelas voar
lixeiras e leves.
Á alba
ser copos
no seu ritmo pousado,
calmos
sen dor.
Cantar animosas
na chuvia contida
das augas.
Sonar na saudade
de vermos
sen choros,
sen laias.
Vibrar
na mixtura indisolúbel.
Sermos.




Esther Ferrer Molinero